Do not leave me IV

Nie spodziewałem się  takiej reakcji.
Byłeś lekko uśmiechnięty, a spod opaski można było zauważyć lekkie rumieńce. Akira się zarumienił! Obserwowałem go oczekując jakiejś odpowiedzi, czegokolwiek. Podszedł do mnie i ujął moją twarz w dłonie i lekko podniósł w górę. Patrzył mi głęboko w oczy przez co się zarumieniłem i odwróciłem wzrok.
-Też cię kocham Takanori.-Spojrzałem na niego i z wrażenia zapomniałem o oddychaniu...Tak, mówię serio. Jak to, on mnie kocha?! Nie wierzyłem w to co powiedział, miałem wrażenie, że to tylko sen i gdy się obudzę znowu będę musiał udawać, że nic do niego nie czuję. W ciągu jednej chwili napłynęły mi łzy do oczu i poczułem jak policzki stają się wilgotne. Reirei od razu mnie do siebie przytulił, a ja wtuliłem się w jego tors płacząc jeszcze bardziej. W końcu odkleił mnie od siebie i wytarł rękawem moje łzy.
-Buuu, czemu mnie odsunąłeś?-spojrzałem na niego z miną dziecka, któremu zabrano zabawkę. Nadal to wszystko do mnie nie docierało i chyba nie dotrze za szybko.
-Eh, Taka. Ty to chyba nigdy nie dojrzejesz.-zaśmiał się i poczochrał mi włosy. Chciałem to skomentować ale zrezygnowałem i wystawiłem mu tylko język. Reita klepnął mnie w tyłek po czym spłonąłem znowu rumieńcem.-Jak ty się słodko rumienisz.
-Ej, nie pozwoliłem ci mnie klepać!
-No dobrze, już się tak nie gorączkuj. A teraz idź się ogarnąć do łazienki.
Zrobiłem tak jak kazał i po jakiejś godzinie wyszedłem z łazienki po czym ruszyłem w stronę salonu do ukochanego. Oczywiście leżał rozwalony na całej długości kanapy więc usiadłem na ziemi, bo nie chciało mi się z nim wykłócać o zrobienie mi miejsca. W pewnym momencie poczułem szarpnięcie i zanim zdążyłem cokolwiek zrobić znalazłem się na jego kolanach. Po wyznaniu mu uczuć momentalnie stał się inny wobec mnie co mi w sumie nie przeszkadzało ale też nie jestem przyzwyczajony do takich czułości. Niepewnie oparłem głowę o ramię Akiry, który po chwili objął mnie w pasie i przysunął bardziej do siebie. Tkwiliśmy tak dobrą godzinę oglądając jakiś serial i durne reklamy.
-Chciałbyś ze mną zamieszkać?-wyprostowałem się i spojrzałem na niego. Dopiero co się zeszliśmy, a on już proponuje wspólne zamieszkanie. W sumie mi to odpowiadało, bo chcę być jak najbliżej niego.
-Jasne!-uśmiechnąłem się i po chwili ujrzałem na jego twarzy ten uśmiech, który tak rzadko pokazuje. Uwielbiałem na niego patrzeć, na jego cudne brązowe oczy, szczery uśmiech, który zawsze podnosi mnie na duchu i jego wspaniałe ciało. Był piękny i zbyt idealny dla mnie, dlatego go kocham od tak dawna nieustannie. Uwielbiam go i jego charakter mimo, że czasem jest wredny i lubi się rządzić. Ale my się przyjaźniliśmy, dla mnie był od jakiegoś czasu bardziej miły. Może dlatego, że się we mnie zakochał, a ja tego nie zauważyłem. Wstaliśmy i poszliśmy uszykować się do wyjścia. Gdy Aki zamknął drzwi od razu złapał mnie za rękę i splótł nasze palce, a ja patrzyłem na nie rumieniąc się lekko. Byłem cholernie szczęśliwy, nigdy nie zapomnę tego dnia. Po drodze do mojego domu Rei co jakiś czas przystawał aby mnie przytulić lub pocałować i nie zwracał całkowicie uwagi na krzywe spojrzenia ludzi. Miałem wrażenie, że jemu też zależy na mnie jak mi na nim. Ciekawe czy pamięta, że Koron z nami też zamieszka?